Для многіх людзей застаецца загадкай навучанне Каталіцкай Царквы пра чысцец. Часта ўзнікаюць пытанні, што гэта такое і адкуль паходзяць веды пра яго існаванне. Адны лічаць чысцец асобным месцам, на падабенства таго, якое прадставіў у сваёй “Боскай камедыі” Дантэ Аліг’еры, другія лічаць чысцец праклёнам ці пакараннем, трэція, бачаць у ім усяго толькі неабгрунтаваную выдумку, падстаў для якой ў Святым Пісанні няма.

Трэба адзначыць, што сапраўды, у Бібліі не знойдзеш самаго слова “чысцец”, бо гэта тэалагічны тэрмін, які быў уведзены пазней, але казаць што ў Святым Пісанні няма згадак пра яго – няправільна. Дагмат пра чысцец быў прыняты на Ферара-Фларэнтыйскім і Трыдэнцкім саборах (XV-XVI cтст.) на падставе царкоўнай традыцыі, якая ў сваю чаргу спасылаецца на некаторыя тэксты Святога Пісання.

Ва ўсе часы гісторыі чалавецтва мы сутыкаемся з наяўнасцю ў кожнай культуры, кожным грамадстве пэўнай часткі людзей, якія дэкларуюць наяўнасць у іх некаторых звышнатуральных здольнасцей і магчымасці кіраваць сіламі прыроды. Гэта мы можам назіраць таксама ў біблейскіх тэкстах як Старога, так і Новага Запавету (напр., Вых. 7, 11; Іс. 47, 12; Дан. 2,2; Дз. 8, 9; 16, 16). Магія, чарадзейства і вяшчунства былі шырока пашыранымі сярод суседніх Ізраілю язычніцкіх народаў. Таму ўжо ў Старым Запавеце часта гучыць Божы наказ, які забараняе Божаму люду звяртанне да магічных практык: “Не звяртайцеся да закліначоў мёртвых, і да чарадзеяў не хадзіце, і не даводзьце сябе да апаганьвання імі. Я Госпад, Бог ваш” (Ляв. 19, 31), “і калі якая душа павернецца да закліначоў мёртвых і да чарадзеяў, каб аблудна хадзіць па слядах іхніх, дык Я павярну аблічча Маё на тую душу і знішчу яе з народу яе” (Ляв. 20,6), “не павінен быць у цябе той, хто праводзіць сына свайго альбо дачку сваю праз агонь, ні вяшчун, ні варажбіт, ні чарнакніжнік, ні чарадзей, ні змуснік, які заклінае духаў, ні чараўнік, які апытвае нябожчыкаў; бо агідны прад Госпадам кожны, хто робіць гэта, і якраз за гэтыя мярзоты Госпад, Бог твой, праганяе іх ад аблічча твайго; будзь беспахібны прад Госпадам, Богам тваім” (Друг. 18, 10-13).

Царква Хрыстовая папоўнілася новым членам. Да ліку дзяцей Божых праз хрост і мірапамазанне 11 чэрвеня 2013 г. далучылася дзяўчынка Дамініка. Таінствы на парафіі Маці Божай Нястомнай Дапамогі ў Менску ёй удзяліў а. Антон Нікалаеў, рэдэмптарыст.

Веруючыя бацькі жадаюць выхаваць у веры і сваіх дзяцей. І гэта натуральна, што хрысціяне хочуць бачыць хрысціянамі і сваіх нашчадкаў. Хрост сына ці дачкі - гэта абяцанне перад Богам выхаваць дзіця веруючым і верным, абяцанне таго, што бацька і маці зробяць усё неабходнае, каб дзіця, ўзрастаючы фізічна, узрастала таксама і духоўна.

23 траўня ўшаноўваем памяць св. Еўфрасінні Полацкай, якую кожны беларус ведае як асветніцу Беларусі. Такі тытул - асветніца - Еўфрасіння атрымала за сваю дзейнасць на духоўнай і адукацыйнай ніве, засноўваючы манастыры, храмы, пры якіх дзейнічалі школы. Разам з гэтым яна - святая, а святасць чалавека вызнаецца Царквою для таго, каб паставіць жыццё праведніка ў прыклад жывым. Які ж прыклад кожны з нас можа ўзяць з жанчыны, якая жыла амаль тысячу гадоў таму?

Папа Францішак працягнуў свае разважанні над “Сімвалам веры”. Падчас агульнай аўдыенцыі 22 траўня 2013 г. на плошчы св. Пятра Пантыфік нагадаў, што ў яго тэксце, адразу пасля вызнання веры ў Святога Духа, ёсць словы: “Веру ў адзіную, святую, паўсюдную і апостальскую Царкву”. “Існуе глыбокая сувязь паміж гэтымі двума рэальнасцямі веры: гэта Святы Дух дае жыццё Царкве і кіруе яго крокамі. Без пастаяннай прысутнасці і дзейнасці Святога Духа Царква не зможа жыць і рэалізоўваць заданне, якое ўваскрослы Ісус даверыў ёй: ісці і навучаць усе народы”, - сказаў Папа. Святы Айцец падкрэсліў, што абавязак евангелізацыі ляжыць на ўсіх членах Царквы. “Кожны павінен евангелізаваць, перш за ўсё сваім жыццём!” - сказаў ён і нагадаў словы Папы Паўла VI пра тое, што “евангелізацыя гэта ласка і пакліканне Царквы, яе самая глыбокая ідэнтычнасць”. Францішак адзначыў фундаментальную ролю Святога Духа, які мабілізуе да абвяшчэння Евангелля.