У дакументах Другога Ватыканскага сабору падкрэсліваецца, што Еўхарыстыя - гэта ўдзел у двух трапезах: трапезе Слова і трапезе Хрыстовай Ахвяры. Таму вернік, які прапусціў трапезу Слова, застаецца без ежы. Калі гэта адбываецца наўмысна, то яго воля не можа адпавядаць волі Хрыстовай. У гэтым выпадку, безумоўна, ён не павінен падыходзіць да Святога Прычасця.

Але можа здарыцца так, што мы прапускаем трапезу Слова па незалежных ад нас прычынах. У гэтым выпадку ў знак глыбокай павагі да Госпада і Яго вучэння трэба самастойна папоўніць тое, што мы прапускаем праз спазненне на Літургію. Такая сітуацыя не перашкаджае таму, каб прычасціцца Хрыстовых Тайнаў.

У ноч з 30 на 31 кастрычніка 2014 г. на 91-м годзе жыцця адышоў у вечнасць біскуп-эмерыт Івана-Франкоўскай архіепархіі УГКЦ Сафрон Мудры. Пахаванне ўладыкі Сафрона адбудзецца ў нядзелю 2 лістапада 2014 г. у Івана-Франкоўску. У суботу, 1 лістапада, а 18 гадз. - Архіерэйскі парастас у катэдральным саборы Уваскрасення Хрыстовага, які ўзначаліць патрыярх Святаслаў, глава УГКЦ.

Вечная памяць!

***

Уладыка Сафрон нарадзіўся 27 лістапада 1923 г. у Золачаве. Пачатковую і сярэднюю адукацыю атрымаў у Золачаве, а пазней у Аўгсбургу (Нямеччына) скончыў курс электраінжынерыі. Пасля вайны пакінуў Нямеччыну і пераехаў у Даўсон (Пенсільванія, ЗША), дзе ў 1949 годзе ўступіў у манастыр айцоў-базылянаў.

Прэзентацыя, прысвячаная славянскім мовам, нацыянальна-культурнаму адраджэнню славянскіх краін у XVIII-XIX ст. адбылася ў суботу, 18 кастрычніка 2014 г., на грэка-каталіцкай (уніяцкай) парафіі Маці Божай Нястомнай Дапамогі ў Менску. Сустрэча адбылася пасля супольнай малітвы Вячэрні вернікаў і гасцей парафіі.

Аўтар прэзентацыі Максім Маханькоў звярнуў свой погляд на адраджэнне ў Чэхіі, Славакіі і Балгарыі, спрабуючы звязаць прыклад гэтых народаў з моўнай сітуацыяй у нас, у Беларусі, каб кожны мог узяць нешта для сябе з досведу нашых славянскіх братоў і пераканацца ў тым, што за беларускую мову трэба і можна змагацца. Удзельнікі сустрэчы маглі пераканацца на фактах, што іншыя мовы былі ў яшчэ горшых сітуацыях, але яны выжылі, захаваліся, развіваліся і сталі моцным падмуркам гэтых дзяржаў.

16-20 кастрычніка (6-10 кастрычніка паводле старога стылю) 1596 году ў Берасці на царкоўным саборы Кіеўская праваслаўная мітраполія афіцыйна абвесціла пра аднаўленне сваёй поўнай сулучнасці з Рымскім Апостальскім Пасадам.

Усталяванне ў Беларусі ўніяцкай веры, якая спалучала традыцыйную ўсходнюю абрадавасць з каталіцкімі царкоўнымі дагматамі, напачатку ішло пакутліва цяжка. Своеасаблівым сімвалам гэтага стаў жыццёвы шлях полацкага арцыбіскупа Язафата Кунцэвіча, які ўвосень 1623 г. прыняў пакутніцкую смерць пад час бунту ў Віцебску і пазней быў прылічаны да святых. Але паступова Царква ўмацоўвала свае пазіцыі.

“Прыйдзіце, верныя, пойдзем да Дзевы, бо вось родзіцца прадказаная Маці Бога нашага з кораня Ясеевага, скарбніца дзявоцтва, жэзл Аарона, прароцкае прапаведаванне, парастак Якіма і Ганны. Ейным нараджэннем свет абнаўляецца і Царква красуецца. Яна – хорам святы і скарбніца Боства, дзявочы посуд, палата Уладара, у якой здзейснілася невыказная тайна злучэння аб'яднаных у Хрысце дзвюх прыродаў”, - такімі словамі Царква аспеўвае падзею Нараджэння Божай Маці. Гэтае свята, якое стаіць на пачатку царкоўнага года, сваім зместам і сутнасцю ўводзіць нас у таямніцу нашага жыцця і Збаўлення.