Аб'яўленні Валадарства суправаджаюць Ісуса на працягу ўсяго Яго зямнога служэння. Гэта зусім не патрабавала ад Яго нейкіх асаблівых высілкаў. Намаганняў патрабавала служэнне, само знаходжанне ў паўшым свеце сярод паўшых людзей, якім трэба было аддаць усё, не разлічваючы ні на якую падзяку. А паўната Валадарства, паўната яго сілы і яго жыцця была неаддзельная ад самой асобы Ісуса. Таму гэтая сіла і выяўлялася ўсюды, дзе з'яўляўся Ісус, калі толькі такіх праяваў патрабавала сітуацыя. Так было і з хаджэннем па вадзе падчас буры.

Перамяненне Госпада на гары Табор – евангельская падзея, асаблівая ў сваім родзе. Гэты момант зямнога жыцця Ісуса Хрыста вылучаецца на фоне іншых Яго дзеянняў. Хрыстос рабіў шмат цудаў: аздараўляў, выганяў дэманаў, памнажаў хлеб, пераўтвараў ваду ў віно. Акрамя гэтага Ён шмат прапаведаваў і навучаў. Але ўсе гэтыя падзеі адбываліся ў межах звычайнага рытму чалавечага жыцця. У падзеі ж Перамянення мы сустракаемся з нечым значна больш захапляльным. У тэксце чытаем: “Перамяніўся перад імі; і аблічча Яго заззяла, як сонца, а адзенне Яго сталася белым, як святло” (Мц. 17, 2). Вучні бачаць Хрыста ў такім абліччы, як Ён размаўляе з Майсеем і Іллёй. Уся гэтая сцэна пабудзіла апостала Пятра да простых словаў: “Госпадзе, добра нам тут быць. Калі хочаш, зробім тут тры палаткі: Табе адну, Майсею адну і Іллі адну” (Мц. 17, 4).

Сустрэча з удзельнікамі суполкі "Спадчына" адбылася на парафіі Маці Божай Нястомнай Дапамогі ў Менску ў нядзелю, 3 жніўня 2014 г. Ініцыятарам гэтай сустрэчы стаў старшыня парафіі Ян Гнатавіч Антанюк, які адначасова з'яўляецца адным з членаў "Спадчыны".

Як часта трэба прыймаць Святое Прычасце? Большасць вернікаў маюць вельмі спрошчанае ўяўленне пра адказ на гэтае пытанне. Паколькі, згодна з трэцяй Божай запаведдзю, абавязкова браць удзел у Літургіі трэба ў нядзелю і святы, то і Прычасце прымаць, адпаведна, можна раз у тыдзень. Аднак рэальнасць і праўда трохі іншая.

Калі вучні Ісуса просяць Яго навучыць іх маліцца, Хрыстос іх вучыць малітве “Ойча наш”, у якой адна з просьбаў: “Хлеба нашага штодзённага дай нам сёння” (Мц. 6, 11). Слова “штодзённы” (грэц. επιούσιον) даслоўна перакладаецца як “той, які адносіцца да кожнага новага, наступаючага дня”). Безумоўна, пад гэтым “хлебам” разумеецца не толькі звычайная цялесная ежа. Сам Хрыстос недвухзначна сцвердзіў: “Я — хлеб жыцця” (Ян. 6, 48), “Я — хлеб жывы, які з неба зыйшоў. Хто б еў гэты хлеб, жыць будзе вечна; а хлеб, які Я дам, ёсць цела Маё, якое Я аддам за жыццё свету” (Ян. 6, 51), “Цела Маё сапраўды ёсць ежа, а кроў Мая сапраўды ёсць пітво. Хто есць цела Маё ды п’е кроў Маю, ува Мне прабывае, а Я ў ім” (Ян. 6, 55-56).

“Будзьце мужнымі! Адвагі!” - гэтыя словы, якія святы Папа Ян Павел ІІ накіраваў 7 студзеня 2005 г. да беларускіх грэка-католікаў, сталі дэвізам пілігрымкі з Віцебска ў Полацк у гэтым годзе.

У шлях пілігрымкі выйшла амаль 50 асобаў рознага ўзросту, улічваючы малую групу “велапілігрымкі”, якую на роварах узначальваюць а. Антон Нікалаеў (рэдэмптарыст) ды а. Пахом Кавалёў (студыт) з Менску.